Wanhoop

Voorzichtig heeft ze zich een plekje verworven in mijn leven. Steeds meer kreeg ze vorm, werden me de contouren van haar lichaam duidelijk. De lijnen van haar gezicht, haar haarkleur. Haar kledingstijl die tijdens haar werk zo strikt zakelijk is, maar in haar vrije uren lekker nonchalant. Verzorgd, maar nonchalant.
Ik probeer me het geluid van haar stem voor te stellen of hoe ze lacht. Van welke muziek ze houdt en wat ze graag eet.
Zelden heeft een vrouw me zo bezig gehouden als zij. Ze zit in mijn hoofd en ik krijg haar daar niet uit. Soms drijft ze me tot waanzin, weet ik niet wat ik met haar moet. Op andere momenten vertedert ze me of wekt ze mijn medelijden.

Inmiddels weet ik iets meer over haar kinderjaren. Over hoe ze is opgegroeid, waar en met wie. Ze vertelde me over haar trauma’s en haar verdriet. Over de lichtpuntjes in haar nog jonge leven. Ze liet me zien waardoor ze gevormd werd en wat het zaad van haar ambities was.

Ze bestaat inmiddels uit iets meer dan 21.000 woorden en de eerste hoofdstukken zijn zo goed als klaar. Even zoveel hoofdstukken zijn alweer geschrapt; ze is een hele hand vol.

De grove verhaallijn stond er al en dus weet ik waar ik heen wil. De weg daar naar toe is nog onduidelijk, al heeft het hoofdpersonage inmiddels duidelijk vorm gekregen.
Andere karakters ben ik nog aan het kneden totdat ze precies dat doen wat ik graag wil dat ze doen. En dat is dan ook wat het eigenlijk is: je hebt de totale controle, al voelt het soms alsof het hoofdpersonage sturend is, en niet ik. Alsof ze er met mijn verhaal en mijn ideeën vandoor gaat.

Er zijn avonden en middagen dat ik tijdloos zit te staren naar een leeg, wit scherm. De cursor knippert in de linker bovenhoek. Aanmoedigend: "Kom op!"
Dan loop ik op en neer naar de keuken. Koffie en een sigaret. Weer proberen. Staren naar de leegte. Wanhoop.
Op andere momenten gaat het bijna als vanzelf.
Soms heb je een goed idee maar niet de tijd er iets mee te doen. Er moet tenslotte ook brood verdiend worden; het nadeel van een hobbyschrijver.

“Ze had vandaag haar dag niet”, plof ik zuchtend in de fauteuil.
“Wie niet?”, vraagt Monique terwijl ze opkijkt van de film waarin ze is verdiept en het geluid van de televisie zachter zet.
“Moordwijf."
“Ach? Wat is er gebeurd dan?”, vraagt ze belangstellend.
Zittend in mijn draaistoel onder het licht van de hanglamp, lees ik haar het nieuwste hoofdstuk voor.