Ditzelfde verhaal in een boek vangen; dat was wel even iets anders. Mijn hoofdpersonage moest nu een geschiedenis krijgen, en een karakter. Dat karakter moet zich gaan ontwikkelen tot ... tja, tot wat?
Inmiddels denk ik dat haar geschiedenis redelijk vorm heeft gekregen. Onderstaand een kort fragment uit het eerste hoofdstuk: lees en oordeel. Reacties zijn toegestaan!
De herinneringen die ik aan mijn ouders heb en koester, zijn gevormd aan de hand van foto’s die me vertellen hoe ze eruit zagen. Door de geur van pap’s aftershave die achterbleef in ons huis als hij ’s morgens weg ging voor zijn werk. De glimlach van mijn moeder, wanneer hij laat in de middag weer thuis kwam.
Het grote huis met de vele kamers waar ik op zondagen dat het weer slecht humeurde verstoppertje speelde met mijn vader. Maar als het weer straalde gingen we naar buiten. Wandelen, in het bos of aan het strand.
De broodjes die mijn moeder in de oven bakte en waarvan de geur zich door het hele huis verspreidde. Of ze deze helemaal zelf maakte of dat het afbakbroodjes waren kan ik me niet herinneren. Dat was voor een kind ook niet van belang.
Wanneer ik ’s avonds naar bed ging werd er een verhaaltje voor gelezen of een liedje gezongen. Als ik jarig was dan beide.
Het heeft me altijd bevreemd hoe goed je een geur weet te onthouden, maar dat je de manier van hun praten en het geluid van hun lachen, door de tijd heen lijkt te vergeten.
Mijn ouders; ze moeten tot aan het eind van elkaar gehouden hebben. Ik kan het me domweg niet anders voorstellen. Als ze al eens ruzie hadden dan is dat in ieder geval nooit in mijn bijzijn geweest.
Op de één of andere vreemde manier heb ik daar altijd troost, maar ook kracht uit geput; uit het feit dat ze mochten proeven aan wat echte liefde is.
